นิทานอีสป ชาวนากับงูเห่า The farmer and the snake

ชาวนากับงูเห่า The farmer and the snake

ในหมู่บ้านชนบทห่างไกลซึ่งกำลังอยู่ในฤดูหนาว ชาวนากำลังเดินทางกลับบ้านก็ได้เจอกับเจ้างูเห่าตัวหนึ่งอยู่กลางทาง มันนอนขดตัวแข็งทื่อด้วยความหนาว ด้วยความสงสารชาวนาจึงได้อุ้มงูเห่าตัวนั้นขึ้นมาวางบนอกเพื่อมอบความอบอุ่นให้กับมัน

เมื่อได้รับความอบอุ่นจากชาวนา เจ้างูก็ได้ฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว สัญชาตญาณตามธรรมชาติของมันกลับคืนมา งูเห่าได้แว้งกัดชาวนาผู้มีพระคุณที่กำลังอุ้มมันแนบอกอยู่จนเป็นบาดแผลฉกรรจ์

ชาวนาร้องครวญด้วยความเจ็บปวดเจ็บปวดและก่อนที่จะสิ้นลมหายใจเขาได้กล่าวขึ้นว่า

“สมน้ำหน้าตัวข้าเสียจริงที่ไปสงสารเจ้าสรพิษนั่น จนต้องมาพบกับจุดจบเช่นนี้”

The Farmer & the Snake

A Farmer walked through his field one cold winter morning. On the ground lay a Snake, stiff and frozen with the cold. The Farmer knew how deadly the Snake could be, and yet he picked it up and put it in his bosom to warm it back to life.

The Snake soon revived, and when it had enough strength, bit the man who had been so kind to it. The bite was deadly and the Farmer felt that he must die. As he drew his last breath, he said to those standing around: